Zastosowanie miedzi w elektrotechnice

nr katalogowy: 149266

Pomimo że miedź znana jest ludzkości od ponad 10 000 lat, a jako znakomity przewodnik elektryczności od XVIII w., wciąż nie ustają poszukiwania nowych jej odmian i możliwości ich wykorzystania. Współczesne badania nad tym metalem obejmują dwa główne kierunki rozwoju. Pierwszy z nich polega na ulepszaniu zarówno konduktywności elektrycznej, jak i odkształcalności w produkcji drutów i mikrodrutów, drugi – to badania nad wysokowytrzymałymi stopami miedzi, również na cele elektryczne, o wytrzymałości znacznie przekraczającej 1000 MPa, a więc charakterystycznej dla stali patentowanej. Miedź (symbol chemiczny Cu) jest jednym z najstarszych metali poznanych przez człowieka. Nazwa miedzi (łac. Cuprum) pochodzi od Cypru, gdzie ok. 1500 lat p.n.e. eksploatowano złoża miedzi. Już 4000 lat p.n.e. na półwyspie Synaj, we wschodniej części Mezopotamii i w krajach śródziemnomorskich wyrabiano z samorodków miedzi ozdoby i inne drobne przedmioty codziennego użytku, pełniące również rolę środków wymiany. Pierwiastek ten i jego stopy odegrały wielką rolę w rozwoju materialnej kultury ludzkiej. Miedziane rury do transportu wody pitnej po raz pierwszy zastosowano w Egipcie, w Abusir w delcie Nilu, 2750 lat p.n.e. [2] Rudy miedzi Czysta miedź w postaci miedzi rodzimej jest rzadko spotykana w naturze i stanowi ok. 1% wszystkich jej związków. Pozostała miedź wchodzi w skład rud siarczkowych (ok. 90%) i tlenków metali (ok. 9%). Miedź tworzy ponad 150 minerałów, a najważniejsze z nich to: chalkozyn, bornit, chalkopiryt, digenit, kowelin, kupryt, malachit, djurleit, anilit oraz idait, dioptaz, tenoryt, tetraedryt i azuryt (rys. 1). Rudy miedzi przerabia się metodami pirometalurgicznymi i hydrometalurgicznymi. Bardziej uniwersalna metoda pirometalurgiczna polega na wytopie z rud z dodatkiem koksu i topników tzw. kamienia miedziowego (stop siarczków miedzi i żelaza). Z kamienia miedziowego przez konwertowanie otrz[…]