Żyły w przewodach i kablach

nr katalogowy: 149269

Kable i przewody są wyposażone w przewodnik prądu elektrycznego, który jest nazywany „żyłą”. Robi się ją najczęściej z miedzi lub aluminium w formie drutów bądź cienkich skręconych linek. Kable mają jedną lub więcej żył, o różnej giętkości, z własnym pokryciem ekranowym lub izolacyjnym. Kable elektroenergetyczne są uznawane za przewody wykorzystywane do montażu zewnętrznego, a przewody do montażu wewnętrznego. Żyła to nieizolowany (goły) lub izolowany drut, albo izolowana wiązka skręconych drutów przeznaczona do przewodzenia prądu. Żyły przewodów i kabli elektroenergetycznych wykonuje się w formie drutów oraz przewodów wielodrutowych (linek) – rys.1. Materiałem do ich budowy jest zwykle miedź i aluminium, a niekiedy stal lub bimetal. Najlepszym przewodnikiem prądu jest miedź, bo ma dużą konduktywność (ok. 57 m/Ωmm2) i jest wytrzymała pod względem mechanicznym. Aluminium jest nieco tańszym, lecz gorszym przewodnikiem prądu, o konduktywności ok. 35 m/Ωmm2, ma też mniejszą wytrzymałość mechaniczną, a pod wpływem sił ściskających zmienia swój kształt. Budowa, kształt, giętkość żył Ze względu na budowę rozróżnia się żyły: jednodrutowe (składające się z pojedynczego drutu) i wielodrutowe (składające się ze skręconych drutów), a ze względu na kształt żyły: okrągłe (o przekroju kołowym) i sektorowe (o przekroju w kształcie wycinka koła). Żyły jednodrutowe stosuje się tylko w kablach o małym przekroju, a linki skręcone z cienkich drutów – przy większych przekrojach. Zaletą żył wielodrutowych jest to, że kable są bardziej giętkie i łatwiej je układać. Można założyć, że są mniej zawodne (zwłaszcza dla kabli nn), gdyż pęknięcie jednego drutu w takiej żyle nie powoduje przerwy w obwodzie elektrycznym. Przy wyższych napięciach pęknięty drut może stanowić zagrożenie dla izolacji prowadzące do przebicia kabla. Żyła może mieć różny kształt: okrągły RE (1,5÷16 mm2), RM (1,5÷500 mm2)) lub sektorowy (SE, SM (35÷300 mm2)). […]